سی و شش... یک نفس مانده به ذوق گل سرخ!

بلخره تونستم خودمو راضی کنم از بلاگفا دل بکنم و اینجا رو بسازم.

الان دقیقا حس ماشین ژیانی رو دارم که بعد چند مدت خاک خوردن از پارکینگ درش آوردن و دستی به سر و روش کشیدن و روشنش کردن :))

فعلا خودمم نمیدونم میخوام با ژیانم کجا برم :دی منظورم اینه که فعلا نمیدونم میخوام با اینجا چیکار کنم :/ فعلا همینجوری باشه تا بعد!

توی عکس دونفرمون، اونی که تهه چشم هاش برق داره منم، اونی که عمیق میخنده یارِ..

ما "اهل همیم". همین اندازه ساده، همین اندازه آرام، همین اندازه عمیق..

به قول یکی از دوستان: چشم های ناشناسی می خزد ، روی کاغذها و دفتر های من :)

در عجبم از آی پی های خیلی آشنایی که مرتب اینجا رفت و آمد دارن ولی هیچی نمیگن :))) دیده بودیم خواننده ی خاموش ، روشن بشه ولی روشن ، خاموش بشه دیگه نوبرشه :))) خب یه چیزی بگین چی ازتون کم میشه؟ :(

دوست عزیزم ، خواننده ی خوبم ، نظرات شما موجب دلگرمی ماست  :))

بیان جان ، مربوط به خجالت حرف م خوب چیزیه والا :) بخوایم روی وبلاگ آهنگ بذاریم باید پول بدیم؟!! اه اه اه 

وعده ی دیدار نزدیک است

          باز من دیوانه ام مستم

          باز می لرزد دلــــم ، دستم

          باز گویی در جهان دیگری هستم